... like Damon.

- Zawsze będę ją kochał. Ale ona nie powinna być taką osobą. Nie chcę żeby taka była.
- Cóż, jeśli mam skończyć tą bajkę jakąś konkluzją, pozwól mi powiedzieć jedną rzecz.
- Co takiego?
- Ona podoba mi się w każdej postaci, bracie.

Jestem z(a)gubiony. Gdzieś pomiędzy tym, co czuję i robię. Albo… raczej nie mogę zrobić. Kończą mi się pomysły. Znikają szanse (jakby było ich tak wiele) na to, że wszystko skończy się pozytywnie. Hanka rzekłaby: „Mariusz, w życiu nie można mieć wszystkiego.". Kiedyś też tak sądziłem – do pewnej chwili. Właśnie… Heh… chwili.

Można mieć wszystko na moment lub nie mieć nic po wieczność.
(Można także cieszyć się tym, co się ma.)

Ostatnie kilka dni sprawiło, że nie czułem się zbyt dobrze. Noszę w sobie jakieś poczucie winy, niepowstrzymaną chęć grania „wiecznego męczennika", obwiniania się za cudze błędy. Nie wiem, skąd to się wzięło, ale nie jest to zbyt miłe uczucie.

Wkurwiam się… bo nie rozumiem. Wkurwiam się nie po raz pierwszy. Mimo to jestem paradoksalnie spokojny. To kompletnie irracjonalne i niemożliwe. A jednak.

Nie bez powodu jestem, jaki jestem. Taka już natura człowieka zniszczonego.

A teraz… pozwólcie, że wrócę pamięcią do dobrych lat.